Week van de eenzaamheid / Week van de ontmoetingen.
Het is goed om aan eenzaamheid aandacht te besteden. Het gaat niet om een moment opname, het gaat erom structureel eenzaamheid uit te bannen in ons druk bewoonde land. Je kan het je eigenlijk niet voorstellen. Eenzaamheid. Echter degene die in deze situatie zit weet letterlijk niet waar hij/zij het zoeken moet. Wat te denken van zg paradijsvogels, psychiatrische patiënten en onzekere jongeren en last but not least ouderen 50+?
Eigenlijk is de maatschappij zelf debet aan diezelfde eenzaamheid, het sociale en verbroedering is met dezelfde mentaliteit in het slop geraakt. Verdeel en heers sinds eind jaren 90 en 2 economische crises verder heeft niet echt geholpen. Geld, daar draait het om en ook heel belangrijk regeltjes.
We zeggen natuurlijk niet dat vroeger alles beter was, maar toch denk ik met weemoed terug aan de tijd dat de achterdeur nog openstond, het touwtje uit de brievenbus hing. Nu ik zo om mij heen kijk en de kennissen steeds ouder worden en ontvallen, ligt door meerdere omstandigheden de eenzaamheid op de loer. Eenzaamheid, voor de een een (tijdelijk) gevoel, voor de ander bittere werkelijkheid. Zelfs onder pubers komt het zeer regelmatig voor, oorzaken? Legio. Uitsluiting, pesten en niemand die er wat aan doet behalve regels te scheppen en protocollen in geval zo’n “geval” zich meldt.
Goed bedoeld, maar heeft u weleens een school van binnen gezien? Dan spreek ik over het voortgezet onderwijs. Enorme complexen met meer dan 4 richtingen onder 1 dak. Een team van managers die zich schoolleiding noemt, commissies ter controle, en als klap op de vuurpijl docenten die bezwijken onder prestatie dwang . Want alle stof dient gegeven te worden binnen een bepaalde tijdspanne. Hier ligt het probleem van de grootschaligheid, de leerling is geen persoon meer maar een nummer, zonder de aandacht die hij/zij verdient. Van groot- naar kleinschalig is het credo. Individuele aandacht is een pre om tijdig problemen te signaleren. Juist om besparingen door te voeren en rendabeler op financiële basis te worden is het eenzaamheidsprobleem verergert.
De keuzes uit het verleden zijn debet aan de situatie nu. Wat te denken van ouderen die vroeger bij elkaar gezet werden om verzorgd te worden om een zonnige levensherfst te ondervinden? Nu door langer zelfstandig te blijven wonen in het eens bruisende huis met kinderen, zijn de kinderen uitgevlogen en hebben het druk druk druk in de maalstroom van deze tijd. Vrienden en kennissen zijn er niet of nauwelijks want de kleinkinderen slurpen veel tijd op. Leuk om te doen dat dan wel weer, maar verdere sociaal leven is er niet meer. Daarbij opgeteld de maatschappij is egoïstisch, onveilig en koud geworden. Faciliteiten zijn oubollig, en de ene oudere is de andere niet qua rijkdom of gezondheid. Het digitale tijdperk heeft teveel geheimen en brengt ook schrijnende situaties met zich mee, te weten de DIGI fraude zoals bankroven, identiteitsfraude en de bijbehorende kaalslag van de sociale wetgeving en onbereikbaarheid van instellingen en banken.
Vergeet de reclame spotjes van vitale ouderen die op hun elektrische fiets door de natuur zoeven. Het is niet echt. Elke dag worstelen om eten te kunnen kopen, de rekeningen te betalen en ook om kinderen en kleinkinderen het naar de zin te maken, de 50+ er heeft het ook druk. Overleven in de jungle van Wet Maatschappelijke Ondersteuning indien mankerende. Huishoudelijke hulp, hulpmiddelen zoals vervoer. In elke gemeente verschillende regels en interpretatie hiervan. Pensioenen die niet langer in verhouding staan tot de levenswijze. Dit schept ook eenzaamheid!
Er zal hard gewerkt moeten worden aan wetten en regelgeving om het sociale gezicht van Nederland te repareren. De verbroedering te doen herleven en geld niet langer te laten bepalen hoe een mens leeft. Laten we kijken wat echt belangrijk is en niet klakkeloos vreemde culturen te volgen. De Calvijnse cultuur is ook een cultuur en levenswijze die respect verdiend. Een doodskleed heeft geen zakken en met geld koop je geen vrienden.
Duizenden vrijwilligers proberen aandacht te krijgen voor de erbarmelijke omstandigheden in zogenaamde verzorgingshuizen waar het personeel is vervangen door vrijwilligers en alleen het management nog betaald krijgt. Dit geld ook voor instellingen die de gehandicapte mens een eerlijk en goed leven moeten geven. Sociale werkplaatsen zijn wegbezuinigd en vervangen door regelingen die in het geheel niet werken. Dagverblijven zijn uitgedund en ook hier personele problemen die worden ingevuld door vrijwilligers. De tendens is dat de verzorger verdrongen wordt door vrijwilligers die onbezoldigd nagenoeg hetzelfde werk doen. Alles voor de winst en niets voor menselijkheid.
Als we kijken over de schouder was het in het verleden niet slecht, de toekomst ziet er ook zonniger uit met alle digitale hulp en oplossingen. Maar om het zover te krijgen dat de foute dingen eruit gezet worden dat duurt wel even, want het draait om geld en dat vooralsnog de misstanden wel blijven. Kijk maar naar beneden en je ziet eenzaamheid, gesloten gordijnen, geen roaring op straat zoals spelende kinderen die bij surrogaat oma en opa een snoepje halen, buren die geen contact met elkaar hebben. Zelfs de financiën wegen mee, want wie zie je nu nog in de bioscoop of schouwburg met een duur kaartje? Je moet er eens heengaan, een dagje uit begint met vervoer, en dat worden noodzakelijke reisjes van medische aard, maar familie bezoek wordt zo erg duur. Kilometers beperken? Onzin. Duur en zeker niet aantrekkelijk als je met €40,– per week moet rondkomen ( en minder). Onwetendheid waar de hulp te vinden is of de schroom om het aan te vragen. Er ligt wat op de plank maar waar? Ik weet het wel, maar die ander niet en dan blijft het gewoon liggen. Het wordt een KIP EI verhaal dan waarbij de eenzaamheid blijft.
Dr.Snuggles.
